Eg er gjerne kar på sumarsdagen

Og godt so. Nedåt frukostbordet — attåt kjerringi i huset, fyrer opp ei pipe, tek avisi og læst som eg meiner so stort om han der og den saki. Kaffi, bacon og ei passe gamal brødskive dertil, sjølvsagt. Og utpå gjeng eg på badet med ei rusti (rusten) tang. Det blir roleg om litt, so stirar eg modigt inn i skjegget og riv ut naglen på stortåi — ein kar som hev plaga meg altfor lenge. Her gjeld det berre å blø ut, reinse såret med heimebrent og trampe bort dei verste blodflekkane på golvet. Det ser ut som eg hev krossa ein liten landsby med småfolk under føt'. Her skal ikkje vera leiglendingar, vera seg folk frå folketru eller snikinngroande naglar.

Pfføy, men kor det svid.

Av pipa, sjølvsagt. Smerta skal eg no tole — ho gjeng aldri tom. Det er verre med den litle, dyktige mengd med Virginia-tobakk. Sjølvturka endåtil! Og so føler eg trong for whisky. Igjen, som eg må seia sterkt, aldri av smerte — men fordi kjeften er turr av overfyrt tobakk. Whisky er det beste av vatn og brød, just som smøret er det beste av mjølk og Willoch det finaste av Høgre.

«Eg kunne like meg ein tolvåring», sa far min stødt til skjemt i fint selskap. Stemningi gjekk seg fort opp, koka kraft av mistru og vantru og kledde stugu i seg. «Ein tolvårig whisky vøre det!» braut han alltid av med, so låtten brast og ingen torde sjå stygt imot. Han var retteleg kar, han kunne få sjølv ein summøring til å flire av oppspentheiti si. Og eg er gjerne kar likeso, eller kan hende litt mindre, fordi eg saknar fint selskap. Eg blir nemleg ikkje invitert på hageselskapet åt Aschehoug eller heim åt sosial-liberalarane på Ullern. Heimkomen er eg i dag, og det er i minsto (i det minste) like godt.

Eg røykjer pipe.

Og diktar som ein tosk: «Eg er so gjerne kar / om soli stende' (står) so berr. / Og gliser oppi dar (der) / so angsten tykkjest so fjerr (fjern). / Fe' sumar gjere' godt / og roi (roen) vinne' me um. / Og lell om eg saknar pott / blir eg reint luggum.»

Imed skin her so sterkt over grender. Ein og annan fugl kvitrar i takt med app-en på smarttelefonen min. Born spring og jagar opp kvarandre og late gamlingar på hi sida av vegen. Eit ordspel blir gjort mellom meg og kjerringi, og so eit til. D'er stemning! Og ho hev teki til å nytte eit dugande austlandsk ord, den rare trønderkjerringi, nemleg «hokken» (kven). «Hokka vise ska æ søng?» — «Du, syngji? Du er hakka gaRn du!» (galen, gærn). Og dagen fer no om si tid som han skal. D'er middagstid, non som det heiter no, og eg kastar blodig kjøt på grillen og let det fræse som ein Open Ascona. Og på bordet stend eit festleg lag: røsta rotgrønsaker, sterk sennep frå Tyskland og like sterkt øl frå grannen min. Jau, på ein slik dag er eg gjerne kar.