Eg nemnde eit spel, eit skjemt i notatet frå i går. Me vart altso sitjande som beitekyr over nachspielbordet og preike kort og langt. Kva tykte du om henne nye pensjonsreformi, er det venteleg å drive aldersjusteringi soleis? Kva då med arbeidslina? Ja, og so dubstep. Å Skrillex er eg vorten so lei, han driv med det sama om att og om att. «Wob, wob, wob, wob, wob». Jau, du — eg likar den songen. Utor Dubsteppa-skiva åt Funtcase & Southbound Hangers, sant? Jau, ogso om krigen som er i Libya. Er'e liberalisme, mun du tru? Nei, NATO altso, fytti om eg sag' gift. Skål for Warsawa!
Orsak, detta er eigentleg ikkje forståeleg lengre. Men eg er so jævlig bakfull. Lat meg tala. Altso om detta skjemtet eg nemnde.
Der sat ei liti frugu og prata høgst av alle om det ho hadde minst vett i. Men det var ikkje meir enn tolig flautt, av di me var alle fulle som dyr — eller udyr. So rett nok vakna den verste djævelen i meg til, og kviskra fyndord inn i øyra. Og skildra fantastiske skjemt — gu', for nokre gjæve skjemt det var. Og so fall eg — i freistingi — til synd og lét meg herja med folket.
Det var jenta som skulle få det. Brautande jentor.
Du veit at når kjerringar kryssar knei, liksom stirrar ufriviljug på deg og fyrer opp ein sigarett? Då er fruentimmeret i boks. Og ho her, men eg hugsar ikkje namnet, var pakka og klår for å taka mot meg. Trudde ho. Men eg hadde andre mål å ganga mot på ein soleis kveld som denne.
Det var for resten likt nok til at kjerringi var tysk. Og ho tala raust på kosmopolitisk engelsk, liksom dei fleste folk eg vinn eit nag til. So kjem det endelege: Eg tala smått åt henne, om dei små sakene me menneske likar, og so slo eg til: «Darling, do you want some proper Norwegian Wood?» Det var mest tyst, jau, pinleg soleis. Og om tidi ho vann att pusten, svara ho eit klingande tysk «jah!», men då vart eg alt på hine banar og på veg mot baren att.
Men eg vann henne altso lell.
Elles minnest eg no at ein ikkje lyt setje for mykje alkohol føre honom Ivar (etternamn Aasen). Karen er ein jævel. Desse sunnmøringane, altso.
Orsak, detta er eigentleg ikkje forståeleg lengre. Men eg er so jævlig bakfull. Lat meg tala. Altso om detta skjemtet eg nemnde.
Der sat ei liti frugu og prata høgst av alle om det ho hadde minst vett i. Men det var ikkje meir enn tolig flautt, av di me var alle fulle som dyr — eller udyr. So rett nok vakna den verste djævelen i meg til, og kviskra fyndord inn i øyra. Og skildra fantastiske skjemt — gu', for nokre gjæve skjemt det var. Og so fall eg — i freistingi — til synd og lét meg herja med folket.
Det var jenta som skulle få det. Brautande jentor.
Du veit at når kjerringar kryssar knei, liksom stirrar ufriviljug på deg og fyrer opp ein sigarett? Då er fruentimmeret i boks. Og ho her, men eg hugsar ikkje namnet, var pakka og klår for å taka mot meg. Trudde ho. Men eg hadde andre mål å ganga mot på ein soleis kveld som denne.
Det var for resten likt nok til at kjerringi var tysk. Og ho tala raust på kosmopolitisk engelsk, liksom dei fleste folk eg vinn eit nag til. So kjem det endelege: Eg tala smått åt henne, om dei små sakene me menneske likar, og so slo eg til: «Darling, do you want some proper Norwegian Wood?» Det var mest tyst, jau, pinleg soleis. Og om tidi ho vann att pusten, svara ho eit klingande tysk «jah!», men då vart eg alt på hine banar og på veg mot baren att.
Men eg vann henne altso lell.
Elles minnest eg no at ein ikkje lyt setje for mykje alkohol føre honom Ivar (etternamn Aasen). Karen er ein jævel. Desse sunnmøringane, altso.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar
Du lyt skriva ordi dine her.